خوش اخلاقی

اگر قرار باشد به یک آدم نمره بدهید، اول به رفتار و اخلاقش نگاه می‌کنید. بعد اگر رفتارش به دلتان بنشیند، می‌گویید خوب است یا بد.  

اصلا خوب بودن و بد بودن آدم ها، یا دوست داشتن یا نداشتن آنها، بستگی بسیار زیادی با رفتار و اخلاقی که آن ها به ما نشان می‌دهند دارد. چون همین رفتار و اخلاق است، که می‌تواند آنها را پیش ما محبوب کند یا از چشم ما  بیندازد و باعث شوند دوست‌شان داشته باشیم یا از آن‌ها متنفر باشیم. حسن خلق یا اخلاق نیکو داشتن، یکی از صفتهایی است که آدمها را عزیز می‌کند هم برای مردم، هم برای خدا.

  شیرین رویی!

بعضی آدم‌ها هستند که همه دوست‌شان دارند، فرقی نمی‌کند بزرگ یا کوچک، زن یا مرد، دوست یا دشمن! اصلا همه جور آدم، با مدل‌های مختلف، از این‌که با آن‌ها باشند خوشحال هستند و از تعامل با آن‌ها لذت می‌برند.

ویژگی مهم این آدم‌ها خلق و خوی‌شان است. آدم‌های خوش اخلاق و خوشرو، برای همه دوست داشتنی و عزیز هستند، همه آن‌ها را قبول دارند، دوستان زیادی دارند، کسی از آن‌ها متنفر نیست، کسی تلاش نمی‌کند زیرآب‌شان را بزند و… همه ما دوست داریم به جایی برسیم که محبوب قلب‌ها شویم.

یعنی تبدیل شویم به یک آدم دوست داشتنی، که همه به ما احترام می‌گذارند. حسن خلق از آن صفت‌هایی است که می‌تواند آدم را محبوب کند.

حسن خلق در گفتن خیلی ساده و راحت است، اما در عمل هر کسی نمی‌تواند آن را داشته باشد، چون آدم‌هایی که حسن خلق دارند، معمولا روح بزرگ و پاکی هم دارند.

حسن خلق یکی از ویژگی‌های آدم‌های مؤمن است، این ویژگی آن قدر مهم است که امام علی‌(ع) فرمودند: کامل‌ترین شما از نظر ایمان کسی است که اخلاقش نیکوتر باشد.

حسن خلق از نظر بزرگان آن است که، انسان با گشاده رویی و چهره شاد و زبان نرم و ملایم، با مردم رو‌به‌رو شود و در هر جایی با هر کسی، به خوبی و خوش رویی برخورد کند.

این حسن خلق داشتن و اخلاق خوب داشتن آن قدر مهم است که پیامبر اکرم‌(ص) فرمودند: اولین چیزی که در روز قیامت در کفه ترازوی انسان گذاشته می‌شود و آن را وزن می‌کنند اخلاق خوب او می‌باشد.

ترش رویی!مقابل آدم‌هایی که خوشرو هستند، آدم‌های بد اخلاق و ترش رویی هم وجود دارند که با یک من عسل هم خورده نمی‌شوند، این جور آدم‌ها قابلیت این را دارند که زیرآب‌شان خورده شود!

چون همه از آن‌ها متنفر هستند، سخنان خشک و خشن می‌گویند و حرف‌هایشان فاقد لطف و محبت است، به همین دلیل کمتر با کسی دوست می‌شوند، کمتر مورد احترام اطرافیان هستند و کلا شخصیت دوست داشتنی و جذابی ندارند.

آدم‌های بداخلاق علاوه بر این‌که تنها هستند، برای خودشان خیر و برکتی ندارند، چون خیلی از فرصت‌های زندگی‌شان را به خاطر همین نوع رفتار و اخلاق از دست می‌دهند و معمولا کمتر به اهداف‌شان می‌رسند. چون بیشتر انرژی خود را در راه خشم و عصبانیت، خرج می‌کنند و نصف زندگی‌شان را در تنهایی و غم و غصه به سر می‌برند.